We moeten je iets vertellen - Marion Pauw

Titel: We moeten je iets vertellen
Naam: Marion Pauw
Uitgever: Ambo Anthos
Genre: Literaire thriller
Verschenen: Juli 2015
Beschikbaar: Paperback en Ebook
ISBN: 9789026331527 en 9789026331534
Pagina’s: 227

Heb je nu nog steeds niet door wat je ons hebt aangedaan met je vorige boek? Kan het je dan niets schelen dat wij pijn en verdriet hebben van die… die vuiligheid die jij opschrijft?

Kathelijne Hasselaar is begin dertig en de literaire sensatie van het moment. Ze debuteerde drie jaar geleden met de bestseller In de naam van God. Dit boek werd echter niet bij iedereen zo goed ontvangen. Ze schopte hiermee tegen de schenen van de evangelische gemeenschap, in het dorp waar zij vroeger opgroeide. Haar ouders vinden haar een schande voor de gemeenschap en willen niets meer met haar te maken hebben.

Dat begrijp ik ergens wel. Maar fictie is nou eenmaal het enige terrein waarop ik volledige vrijheid heb, en dat wil ik graag zo houden. Of ben ik nu heel egoïstisch?

Daarna volgde nog een tweede boek, welke ze maar snel probeert te vergeten. Inmiddels zit ze middenin het schrijfproces van haar derde boek en leidt een eenzaam leven, waarom wilde ze ook alweer zo graag schrijfster worden? Om te bewijzen dat ze geen eendagsvlieg is moet het roer om. Het is tijd voor haar comeback.

Iemand zei ooit tegen me: zorg dat een man jou minimaal tien procent leuker vindt dan jij hem. (Hoe doe je dat eigenlijk?) Nou, Michiel vond mij minstens honderd procent leuker.

Kathelijne maakt het zichzelf niet makkelijk, ze valt voor de charmes van een vijftien jaar oudere gladjakker, het vriendje van de baas en stort zich in een affaire. Hoe krijgt ze dat nou weer voor elkaar? Oud, getrouwd, kaal én onaantrekkelijk!

Ik zag op het dashboardklokje dat het één uur ’s middags was. We waren nog niet eens halverwege de dag en ik had al een kind vermoord.

Tot overmaat van ramp blijkt Kathelijne zwanger te zijn. Onder druk besluit ze dat het moederschap niet voor haar is weggelegd, hoe kun je voor een kind zorgen als je niet eens voor jezelf kunt zorgen? Er zit niets anders op en Kathelijne ondergaat een overtijdbehandeling.

Een tijd lang ben ik in alle staten, compleet van het padje, knetters psychotisch geschift. Dit is de gemoedstoestand waarin mensen van flats springen, bakstenen door ruiten gooien en drieënveertig keer met een mes op hun geliefden insteken. Ik ben totaal, maar dan ook helemaal reddeloos verloren.

Daarna begint alle ellende pas goed. De volgende morgen wordt ze wakker en ontdekt een schokkende tekst, in haar handschrift, op het kladblok naast haar bed. Heeft zij dit geschreven? En waarom?

Mijn ouders zullen nog terugverlangen naar de tijd van In de Naam van God. Iedereen in die hele fucking kerk zal nog enorme spijt krijgen dat ze mij zo hebben negeert.

Kathelijne besluit op onderzoek uit te gaan, iets waar niet iedereen even blij mee is…

Maar ja… Het probleem is dat als je eenmaal iets weet, je het nooit meer kunt ontweten. Je kunt het negeren, je kunt proberen het te accepteren, maar je zult het nooit meer niet weten. Die naïviteit is mij ontnomen.

Marion Pauw, een inmiddels toch wel zeer bekende naam in thrillerboekenland. Welke thrillerliefhebber las er nou niet een boek van haar? Op dit moment heeft ze zes thrillers op haar naam staan. Mijn eerste Pauw was Daglicht, uit 2009, waar ik erg van onder de indruk was. Ook de boekverfilming van Daglicht in 2013 vond ik een groot succes. Recent verscheen haar nieuwste We moeten je iets vertellen, welke ik uiteraard moest lezen.

We moeten je iets vertellen is anders dan al haar andere boeken. Haar meest persoonlijke thriller tot nog toe wordt er gesteld. Hoe persoonlijk is We moeten je iets vertellen? Dat vroeg ik me gedurende het lezen af. Is dat omdat hoofdpersonage Kathelijne óók auteur is? Vast wel. Of… baseerde de auteur het verhaal deels op haar eigen jeugd?

We moeten je iets vertellen bestaat uit 27 hoofdstukken geschreven vanuit schrijfster Kathelijne Hasselaar. Het verhaal speelt zich af in het heden en blikt terug naar het verleden.

Marion Pauw heeft een filmische schrijfstijl, op gedetailleerde grove wijze vertelt zij ons haar verhaal en schuwt daarbij niet voor de uiterst ranzige details en een flinke dosis scheldwoorden. Pauw heeft een bijzonder gevoel voor humor, waar ik wel van houd. We moeten je iets vertellen is erg komisch en bevat veel hilarische momenten. En leest uiteraard weer heerlijk.

In We moeten je iets vertellen draait het om bestseller auteur Kathelijne Hasselaar. Kat is begin dertig en debuteerde drie jaar geleden met In de naam van God. Welke enorm goed werd ontvangen, sindsdien wordt ze gezien als de literaire sensatie. Helaas werd haar boek niet door iedereen goed ontvangen, ze schopte hiermee tegen het zere been van de evangelische gemeenschap, in het dorp waar zij vroeger opgroeide en het streng gelovige gezin waarin zij opgroeide. Zodra ze haar Vwo-diploma op zak had, vluchtte ze weg uit de klauwen van de gemeenschap om een vrij leven te leiden in Amsterdam. Haar tweede boek is in de vergetelheid gestopt en nu werkt ze hard aan haar nieuwe manuscript om een comeback te maken, zodat ze kan bewijzen dat ze geen eendagsvlieg is. Dat het leven van een auteur lang niet altijd over rozen gaat, blijkt maar weer. Kathelijne kan zich met de beste wil van de wereld niet herinneren waarom ze zich ooit heeft bedacht, waarom het nou zo leuk is om schrijver te zijn?

Kathelijne maakt het zichzelf niet makkelijk, ze valt voor de  vijftien jaar oudere Michiel en stort zich in een affaire. Hoe krijgt ze het voor elkaar, oud, getrouwd én kaal en bovendien onaantrekkelijk! Tot overmaat van ramp blijkt ze nog zwanger ook. Kathelijne besluit, er zit niets anders op, zij is niet geschikt voor het moederschap en ondergaat een overtijdbehandeling. Daarna begint alle ellende pas goed.

Kathelijne irriteerde mij, ik vond haar erg naïef en volgzaam. Michiel houdt haar aan het lijntje en is erg dwingend en zij volgt klakkeloos zijn orders op.

We moeten je iets vertellen is niet wat ik ervan gehoopt had. Nu mag je eigenlijk nooit iets verwachten, dan kan het immers ook nooit tegen vallen, maar Marion Pauw heeft toch wel een goede naam hoog te houden. Heb ik er dan helemaal niet van genoten? Jawel, dat wel. Maar het is gewoon echt geen thriller, maar dat geeft Pauw aan het eind van het verhaal zelf ook toe. Door alle uitgebreide beschrijvingen van het schrijfproces wordt het een beetje een oppervlakkig verhaal. Zo nu en dan komt er een vlaagje spanning voorbij gewaaid. En weet Pauw haar lezers te verrassen met een verrassende wending. Dus stel je erop in dat dit geen thriller is en geniet van een hilarisch verhaal. Met een sneer naar de kerk en het boekenvak.

Helaas heeft Marion Pauw besloten om (voorlopig?) te stoppen met schrijven. Erg jammer want schrijven kan ze wel.

We moeten je iets vertellen, absoluut geen thriller, een komische schop tegen de schenen van de evangelische gemeenschap en het boekenvak. Het leven van een auteur gaat niet over rozen!

★★★

Met dank aan Uitgeverij Ambo Anthos voor het versturen van een recensie-exemplaar.